بمیر ای جان ز بودن در حضورش
بمیر ای جان ز بودن در حضورش
مَبین خود را دمی، بنگر تـو جودش
بــمــیــر از ایــن هـمه دنـیـای فـانی
کـه تـو ربّـی چـنین را مـر چه دانی
بــدان تــو کــه هـمـه عالم تو گردی
اگـر دل را بــدیــن عـــالــم نـبـنـدی
شــنــیــدم من کـه آن یـار نـکـو مغز
بـگـفت و خوش بگفت این نکته نغز
"اگـر پـیـش از اجـل یـکـدم بـمیری
درآن یــکدم هــمــه عــالـم بگیری"
بـسـوزی تـو اگـر ایـن خـانـمـان را
بــگـیـری ایـن هـمه مُلک جهان را
درآن یـکـدم تـو گـردی عـیـن عـالم
هـمـه عـالم چو گردی، نه فلک هم
مــلائــک گــرد تــو آشــفــتـه پویند
هــمـه نـام تــو را مـسـتـانـه گـویند
بـگردد این جهان چون خاک کویت
نــدارد خــور دمــی یـارای رویـت
نــمــیــدانــم چــرا بــا ایــن گــرانی
تــو بــر ایــن دام طــرّاران بـمانی
مـکـن جـانـا بـه تـیـر غـمـزه صیدم
که من درمانده ام ای شوخ و شیدم
مــنـم یـارا هـمـان مـسـکـیـن گدایت
کــه گـشـتـه هردمی فانی به رایت
بـخـواهــد مـر بــمُــردن در ره تــو
تـو بـاشـی مُـظهرش، او مَظهر تو
رها گــردانـیَــش در بـحـر جـودت
کـه تـا نـوری نـگیرد مر به نورت