در معبد توحید شکایت ز بلا نیست
در مـعـبـد تـوحـیـــد شـــکایـت ز بـلا نیست
در بــزم مـحـبّـت نــفــســی جـز بـه شـفا نیست
ای دل تــو مـزن دم ز بــراهــیــن وجــــودی
در پــیــچ و خــم عشق که جای مـن و ما نیست
ایـن جـان ز وجـود حـق و در بـارگه اوســت
هــرجـا که مـئی هـسـت کـه آن جــای لقا نیست
مستی چو ز غیرش بود آن عین خماری است
نــبــود مــی نــابــی چــو ز دســتـان خدا نیست
از او برســد بــانــگ بـگـفـتـن لـــب مــــا را
ورنــــه تــن دون را به دمــی اذن ثــنـــا نیست
آن ســاقــی ســرمــســت صــبوحی زده بنگر
افسوس که مست است و براین عهــد وفا نیست
آنــجــا کــه نـسـیـمی بــرســد زآن گــل مه رو
بــودن هــمـه کـفـر اسـت، دگر جای بقــا نیست
جایی که درآن کفر و هم ایمان همه شک است
آن را کــه یـقـیـن است که حـاجت به فـنا نیست
ارچــه بــرمــد جان ز مـــن و مـا و تــو لـیـکن
هر جــان رهـیـده ز خــسـی جـــــان رها نیست