زآن روز که گشتم به بر خانۀ خمّار
زآن روز کــه گــشــتــم بــه بــر خــانۀ خمّار
نــه خــانـه هـمی دیدم و نه سـاغـر و عیّار
گویی که دراین دیر همه بی من و مایی است
نــه سـجـده و سـجّـاده بـود نـه می و دستار
هــر ذرّه و قــطــره دهــدم یک خــبــر از او
آری هــمــه جــا گــشـتـه عـیـان جلوۀ دلدار
آن ســاقــی سرمـسـت که نارد خبر از خویش
مست است و ندارد خبری از می و میخوار
نــه داده دمــی بــر تــن خــاکــی خـبر از می
نــه کــرده هــویــدا عــــدم جــــان نگونسار
عـالـم چو چـشـیده است دمی جرعه ای از او
مــســت اســت ز بویی و منم مست ز دیدار
هــر کــس بــشود از نــظری طالــب رویـش
یــک تــن پــی یار است و یکی جلوه گه یار
آن یــــک بــه تــمــنــّای براهــیــن وجــودی
ایــن یــک پی هر مستی و بی هوشی بسیار
آن یــــک پــی اثــبات وجــود اسـت و تناهی
ایــن یــک پی اثــبــات وجــــود از ره انوار
آن یــــک بــنــشــیــنـد به سر درس حساب و
ایــن یــک پی پــیــجــویــی ایــن انـجم دوّار
آن یــــک زنـد از عــقــل دم و می بـسـتـیـزد
ایــن یــک ز خرد رسته و رفته است پی یار
الــقــصّــه ز هــر کـس برسـد نغـمه ای از نو
از جــانــب آن یارسراسر خوش و غمخوار
جــانــا تو نــظــر کــن بــه من بی دل مسکین
تــــا وا بــرهــم از غــم ایــن مـــــردۀ غدّار
از بار غــم عـــشــق کــن ایــن جــان رها را
فــارغ ز غــم بــودن و بــنــمــای تو اسرار