دلا بنگر که ما خونین دلانیم

دلا بــنــگــــر کـه مـا خـونـیــن دلانیم                                       

                                    که تا جان را به عشقت در کشانیم

 

از آن روزی کـــه گــفــتــی تـو الـستم                                       

                                    دگــر غــیــر تــو را مـا می ندانیم

 

دراین باغ و دراین راغ و دراین دشت                                       

                                    نــه مــا مـسـت رخ ایـن مهوشانیم

 

چـــنــان آشـفــتـه ایـم از بــوی زلـفـت                                       

                                    کـه جــان را عـاشـقانه می فشانیم

 

بــیــا جــانــا، بــیــا یـک دم نـظـر کن                                       

                                    کـه بـاری بـی خــود و بی آشیانیم

 

بـبـیـن کاز عـشـق تو مسـتور و مستیم                                       

                                    نــگـاهـی کـن کـه بی تو ما نمانیم

 

چــو حــبّ تـو دل و دیــن را بــبــرده                                       

                                    دگـر خـود را از ایـن عـالم ندانیم

 

بـه جــان تــو، بـه جــان تــو، خـدایــا                                       

                                    مـکـن نـازی کـه مـا نازک دلانیم

 

رهــا گــردانــم و درکـش در آغـوش                                       

                                    کــه چـون بـنـد تـویــیـم آزادگانیم

 

مــخـواهـم مـرده چـون جـانــم بدادی                                       

                                    بـخـوانــم تـو کــه مـا زنده دلانیم