نظر کردن نشاید این جهان را
نــظر کردن نـشایـد این جهان را
رخــی بایــد نــمـود افـلاکـیان را
تــو را دانــم که با من عین جانی
نـشاید بر تو من رانــم زبــان را
مــرا زان آتــش واهــی مـترسـان
مترسم من مر این هـجر نهان را
تــو آوایــی بــه جــانـم درفکـنـدی
بـمگـذارش تو ایـن آوای جان را
درایــن راه پــر از انــدوه و مـاتم
به تــو بـستم دل و بردم جهان را
ازیــن دل آتــشی ســر بــرکـشـیده
کــه بــر جــانم نــماید لامکان را
به جــان رهــروان خــاک کــویت
دمی از خود مران تـو جانمان را
تو رحمــان و رحیـم و دل سـتـانی
دمــی از مـا سـتان تو ملکمان را
تو همچون تیری و من چون کمانم
بزن تیر و بگیر این جانِ جان را
ز تــو باشــد کـمان و تـیر و پیکان
به تــو آرم مــن ایـن بازارمان را
به آن دردی که درمـانـش تو باشی
که تــیرت بر ربوده این کمان را
رها از کــلّ جــانــش درگــذشــتـه
تو بــســتان جـانِ جانِ عاشقان را