ای ساقی سرمستان، جامی بده جان بستان
ای ساقی سرمستان، جامی بده جان بستان
من مست تو ام جانا، بی ساغر و بی بستان
جــانی و دل مــا هـم در بند چو تو یاری
مــایــیــم دراین وادی بی هـمـنفسی بر جان
در بــنــد ســوای تــو مــانــدیم دمی جانا
بــی لعـل رخ ماهت، بی جانی و بی جانان
تــو هـمـنـفـس جانم، تو ســاقی و دلدارم
نی نی تـو همه عــالم، تـو جان و دل یاران
مــقـصود مــن خـسـته تا روی شما باشد
مــایــیــم بــه زهــر غم همبستر و هم انبان
ماییم به تو محتاج ، در دل هوس رویت
داریــم و شــدیــم اما هم چکش و هم سندان
بــد مــســتــی نفس ما با دُردی تو باشد
در بزم پر از مهرت، اندر بر می خواران
نـــجــوای رهــا امـا از دور فلک بشنو
نــه اهــل دلــی دیــد و نه خــنــدۀ دلـداران