ای جان رها در ره تو خمول و قمصور
ای جان رها در ره تو خمول و قـمـصور
وای دیــدۀ مــا ز هـجر تو بسته و بی نور
رحــمت بــه دل زار که انــدر پــس امّـید
گشته است به آن عاطفت و لطف تو آزور
بــی مــرحـــمــت روی تـو ای ماه منیرم
بــر دل نـــبــود تــا شــنــود نــوای ماهور
تــــا آن رخ زیـــبــا ز پــس رقــعه نمایی
از نــور وجــود تــو شود چشم جهان کور
در این غم هجران تو ای لعل روان بخش
مــن مــانــده ام و ایــن دل دیـوانۀ مخمور
سرچشمۀ مستی است لب و خال و خط تو
حــاشــا کــه کند مــست مرا شراب انگور
گــفــتــم بــروم تــا بــر آن یــار پری چهر
دیــــدم نــبــــود راه بــدآن خــانــۀ معمور
چون بارگهش ورای هر خیال خامی است
زآن رو بود آن روی مهش نهان و محذور
نه جــنّــی و انسی و فرشته است چونانش
انــدر دو جــهـان یـافـت نـشد مثال آن حور
تا حــکــمــت او بــر دل ما از چه رساند
ثبت است حِکـماهاش در آن دفـتر مسطور
این دیــدۀ ما گــشته در اوصاف وجودیش
هــم کــفــر بگــفــیم و هم اشراک و تنافور
گـفتم که کجایی؟ که رسم خدمـتت ای گل
گــفــتــا که بـبـیـنـی تو مرا در دل مسرور
در دل بــنــهــفــتــیم غمش، شکر بگـفتیم
دیــدیــم غــمــش جمــال آن داور ذوالـنّور
گــشــتــیم و نــدیــدیم نــه اینجا و نه آنجا
یــک یــار مــنــاســب به بر سـینۀ رنجور
مایــیم از آنِ شــه خــود، تــا چه بخواهد
بــر حــــال نــزار و مــدد بــــنــدۀ مقهور
گویی که همه راز جهان محرم ما نیست
بس کاز دل ما گـشـته نهان هر ره مستور
جانا تو دمی خوش بنگر جان و دلــم را
مر نــیــک بــبــیـند دل ما آتـشی از طور
از آن تــف تــو شــعله ای انــدر تنم آید
کاز هرم وصــالــش بـشوم نشئه و کیفور
بــاری تو بکــش نفس مرا تـا در پــاکی
تــا مــن نــبــوم در دلم آزرده و محصور
بــســتــم به نگاه تــو دل و دیــده و جانم
شــایــد بــتــوانــم که شــوم محرم و مغفور
امّیــد وصــال رخ تــو کــــرده رها را
بی خانه و محنت کش و از هردو جهان دور