سحرگاهی چو گشتم بی من و ما

سحرگاهی چو گشتم بی من و ما                                  

                             سـراسـر مـسـت روی حق تعالی

 

نــهــادم ایــن دل آشــفــتـه و زار                                  

                            بــه نــزد دلــــبــر مــــه روی یــکتا

 

بــدیــدم یــکــزمــان احـوال عالم                                  

                           کــه گــشـته بی وجود و بی تمنّا

 

به گــوشم نغمه ای آمد از آن یار                                  

                            شــنــیـدم من عیان زآن یار والا

 

که این عالم سراسر لهو و بازی است                                  

                             مَـبـیـن آن را بجز در پـیش عقبا

 

تویــی مـقـصـود مُـلـک آفرینش                                  

                            دمی عاشـق شو تو بر غیر دنیا

 

دلا منگر دمی گر رند و مـستی                                  

                            بگردان روی خود زاین بی سر و پا

 

نه ای تو آنِ ایــن دنــیــای فانی                                  

                              اگـر آگه شوی از خود بدین جا

 

نداری تو بجز بی چـیزی و فقر                                  

                              که آن هـم عـاریت باشد عزیزا

 

رها شو تو ازین بــی بودِ نابود                                  

                              اگر خواهی بدیدن حق، برون آ