تو را باید نمودن شکر ساقی
تو را بـایـد نـمـودن شــکـر سـاقی
ز تــو بـــایـــد ربـــودن دُرّ بــاقی
بـه جــانـی کـانـدرونم تـو سـرشتی
بــه آن حــکم لــقـایــی کـه نوشتی
به آن حوری سـرشت باده دردست
که گشته جان این عالم ازاو مست
بـه جـان ایـن هـمـه آیـیـنـه رویــان
بــه رویــای دل آشــفــتــه گـویان
به هر کـویی که من سـر بـرکشیدم
چـو تـو یـاری درایـن عـالـم ندیدم
نه اندر روی این خاک و نه افلاک
نــه انــدر آتــش ایــن آه غـمـناک
نـه انـدر تـــاب ایـن زلــف نـگاران
نــه در چــشــم ســیــاه گـلعذاران
تـــمــــام عــــالــم افــلاک گــردون
ز داغ هـجـر تو با چـشـم جیحون
بــمــانــدنــد انــدریـن دیر مـکافات
بـه گـرد حـیـرت قرآن و تـورات
کــه تــا از تـو نـشـانی مـی بپرسند
تـو را یـابـند و رویت را پرستـند
بــه گــرد نــرگــست آشــفــته پویند
به غیراز حرف تو حرفی نگویند
خــداونــدا بــســی آشــفــتــه گـفـتم
بـه خود بـد کردم و خوبی نسـفـتم
نــمـی دانــم دراین دنــیـا چه سانم
بـنـالـم یـا بـگــریــم یــا بــمــانــم
بــه هر حـال و هـوایـی که تودانی
نصـیـبـم کـن ازین زنـدان رهایی
رهــایـم کن دراین دریـای عشـقـت
که تا زین پس نـبـیـنم رنج فرقت