تو که آشفتگان را ره نمایی

تــو کــه آشـفـتگان را ره نمایی                                    

                        تــو که دل را به دلـبر می نمایی

 

نــســیــم وصــل تو جانم ببرده                                    

                         ز چــه در ایــن دل مــا تـو نیایی

 

غــریــبــیِ دلــم پــایــان نـدارد                                    

                         کــجــا یــابــم چو تــو من آشنایی

 

نــدیـدم من دلی کاز تو بـگـردد                                    

                         تـو تـنــهـا دلــبــر و تو دلــربایی

 

تو اندر جان هر مخلوقی و هم                                    

                         نــه در این قــیـد و بـند ما سوایی

 

غــلـط گفتم ، نگنجی در خیالی                                    

                         نه در جان نه برون از جان مایی

 

تویی مطوی این اجسام پر درد                                    

                        بــلی بــا هــر نــفــس تو همنوایی

 

برون بـاید کشم تن را ز مستی                                    

                        که در این ملک مــا تــو اندر آیی

 

خــدایا تــو مــدد کن تا بـمـیرم                                    

                         رهــاتر گــردم انــدر ایــن رهایی