تا که صوفی هو بگفت او بند این تن را درید
تا که صوفی هو بگفت او بند این تن را درید
مست او شد تا دو چشم و طرّۀ گیسو بدید
می شد او هوهو کنان بی پا و سر در کـوی او
غلت غلتـان تا سر بازار عشقش می دوید
مــی نجـنـبـیـد این تـنـش تا او دمی اذنـش نداد
روی او نادیده هردم رنگش از چهره پرید
چون نماید روی خود جان را کنم خاک رهش
جـــان بــبــاید دادنـم تــا یــار مـی آید پدید
سر به راهش می نهم، دل را بیاندازم به پاش
نـاز آن یـار پـری چهره چـنـیـن باید کشید
آه کاین دلــق ســیــه روی و هــوس باز تــنـم
گرد خود زنجیر حبّ و وصل دنیایی تنید
ار کــه او آگــه بُـــدی یــکدم ز حــال بـنـدگان
پا ز سر نـشـناخـته تا کوی دلبر می جهید
یــار بـنمــایـد رُخـش، کــو دیــده ای تـا بنگرد
از دم عـــیــســی درون دیـدگان باید دمید
او نــوازد جــان مــا، هـم در عـیان و هم خـفا
من هراسان گشته و رویم ز بی شرمی سپید
هین خموش و بی سخن باش اندراین دنیا رها
دسـت از خوش وقـتی عالم همی باید برید