الا ای در تویی گمگشته دائم
الا ای در تویــی گــمــگـشـتـه دائم
وجــود رابــط و بــی ذات قـــائـم
به خـود منگر دمی ار حـق شناسی
مــکـن جـانــان خــود را ناسپاسی
نــشــان نــاسـپاسی ناشـنـاسی است
هدف از بودن تو حق شناسی است
بــه حــق گـشـته وجودت در تجلـّی
مـبـیـن خـود را بـقــا در دار دنـیــا
به تو او در ازل یک 'باش' گفته است
از آن انـدر دلت سِـرها نهفته است
بــدون بــود او از خـود چـه داری؟
چه میگویم ز خود، خود هم نداری
تــو نــبـوی جز وجود رابط ای دل
کــه دارایــی تــو گـشـته همان گل
که آن هم از وجـود ذات باقی است
همه جز ذات او بالذّات فـانی است
بــه ســان کــفِّ دریــا در فــنــایــی
دمـی بـنـگر که چــونــی و چرایی
تویــی جــانــا هــمــه دنــیــا و عقبا
اگــر خــود را شــناسـی تو به دنیا
تو را با دلبـران جـفـت آفریده است
دو چــشم کور تو او را ندیده است
تــو آن مـحـبـوب ربّ عــالــمــیـنی
تــو از بــهــر تــعــالــی در زمینی
وجـود تـو بــه سـان ظـلّ یار است
ازآن سرگشته در چرخ دوار است
حــدیــث 'کــنـتُ کـنـزاً' را شنیدی؟
دمــی از هـستی خـود تو رمیدی؟!
مـشــو چون شـاطـران گردن انداز
بــهــل تــا بــا تــو آیــد او در آواز
تــو گــوش از غــیر او بردار آنی
مــگر یــابــی تو جان را در نهانی
بــه نــور او شــود پـنـهان چو پیدا
هــمــه سِــرهــا بــود او را هــویـدا
تــو درّ گنج پـنـهـان جو ز جودش
مــکن خود را فــنا در غـیر رویش
کــه او پـنـهـان نبوده است و نباشد
مپرسم تو چه بوده است و چه باشد
ســخــن نــبـوَد روا در ذات جانان
نــدارد انــــتــها ابــــدای خــلــقــان
چــو ذات حــق نــدارد ابــتــدایــی
نــبــاشــد کــنــه او را انــتــهــایــی
در این دریــوزه دنــیــا وا نــهـادت
که هردم خوانی اش با ذکر و یادت
کاز این خواندن بیابی هرچه خواهی
بــبــیــنــی کــلّ ایــن عــالـم کماهی
بــبــیــنی روی او گــر یــار بـاشی
وگــرنـه تــو بــه ســر در نار باشی
بــســوزی و بــمــیــری و نــبـیـنی
اگــر چــشــم از جهان تو بر نگیری
بــســا بــیــنــی اش و غـافل بمانی
اگــر غــیــرش ز او را مــی نـدانی
الـــهــــا، دلــبـــرا، مـحـبوب جانها
دمــی بــر مــا نــگــر در قـعـر دنیا
بر ایــن آشــفــتــه گانت تو دمی ده
بــه روی زخــم آنـهـا مرهــمــی نه
ز هــجــر تــو هــمه جان بر لبانند
بــه ســودای رهــت خـونـیـن دلانند
هــمــه سرگـشته و حیران خویشند
هــمــه پـابـنـد حرف و دل پــریـشند
نــدانــنــد آنکه دادیــشــان کــتـابی
بــه ســر باید که خوانــدن یا سرابی
تورا جــویــا نگشته مست خویشند
تــو گــویی جانی و جانان خــویشند
بــنــشــنــاســنــد جــان گـلـعـذاران
هـمــانها را که خـوانـدیشان نگاران
چـو تـو خود دیده اند و خود ندیدند
ز نــفـس خــود ‘اناالحق’ را شنیدند
به جز از تو ‘اناالحق’ از که باشد؟
تــو گــر آنی نــباشی پـس که باشد؟
هــمــه جـانم فـدای رویت ای جان
هـــمـــه بود مــن و هــســتی یاران
بــه جــان رهــروان خـاک کویت
هــمــان آشــفــتــگان خـسته رویت
دلا دنــیـا و عــقــبــایــم تو بستان
نــبــاشــم مــن به پیش وجه جانان
رهــا گــردانــی ام ار تــو به آنی
خــریــدارم شــوی جــانـا به جانی
بــهــای جــان من لحـظۀ وصالت
به یــکدم دیــدن روی چــو ماهت
قـــســـم بر دیـــدگان اشــکــبارم
دمـــی یــــارای دوریَــت نـــدارم
بــخــواهم من ز تـو جــانم ستانی
تــو مانی و تــو مانی و تــو مانی ...