عجب از حال عشّاق ره تو

عـــجــب از حــال عــشّــاق ره تو                                          

                     هــمـه شـاد و غزلخوان از غم تو

 

نـــهـــاده جــان خــود در بند تـقدیر                                          

                    بمانده در پس تشــریک و تکـفـیر

 

ز فرط بی خودی گمگشته در خود                                          

                    نه نــقــصــانی بــدیــده نـه تــزاید

 

ز درس و مــدرسـه وارسته و دور                                          

                    شــده چـشم سر ایـــشان بسی کور

 

نـــهــاده عــقــل را در بــنــد ایمان                                          

                    برون جـسته ز هر شــکّی و ایقان

 

ز فـــــاء فــلــســفــه گــردیده زایل                                          

                    شــده بــر کاف کــفــری بی دلایل

 

بــدیــده هــر زمــانـی نور آن ذات                                          

                    گـــرفـــتــه دامــن پــیــر خرابات

 

بــه یــک جرعه نهـاده بود و نابود                                          

                    بـــدیــده آتـشی بی نور و بی دود

 

در آن آتش ندیده کس به جز خویش                                          

                   نهاده جان خود را زار و دلـریش

 

از آن آتــش گــرفــتـه کـام و ناکام                                          

                     رهـــیــده از شــنــود و گـفت ایام

 

گـــرفـتـه جامی از سـاقی بــی جام                                          

                    برون کرده ز ســر آغـاز و انجام

 

ز اوّل تـــا ابـــد یـــک آن ســیّـــال                                          

                    بـــدیـــده از هـــمــه افــلاک دوّار

 

در آن یــکدم گـرفته دامـــن خویش                                          

                    هــمـه عالم ندیده زاین زمان بیش

 

ز قعر این جهان رفته به لاهـــوت                                          

                    نــبــســته پا به بازی های ناسوت

 

وجودش گم شده بی نفی و اثبـــات                                          

                    رها کرده همه غیری جز آن ذات

 

عدم چـبود دلا جــز هـــجر آن یار                                          

                     وجود اندر بر او خــســتــه و زار

 

مــکان و لامــکان نــبــــود بدانجا                                          

                     به نزدیــک حــریـم حـــقـــتـعـالی

 

زمان آنجا چه دارد جای جـــولان                                          

                     چو نبود در حضورش کنه دوران

 

چو دارد انس و جن بویی از آن یار                                          

                   نــشــایــد بــودنـش مستی و خمّار

 

الا ای جـــســم دنــیـــایـــی و فـــانی                                          

                  تــو که گــیـری ز یار خود نشانی

 

بـــدان کاین دور ازمـــان و امـــاکن                                          

                   هــمــه بــهــر تو بوده، بین قرائن!

 

به جرعه مر از او خــوردن نشـــاید                                          

                  به جز راهــش که ره بــردن نباید

 

دمادم می نگر لـــطف جــهــانــــدار                                          

                  که بــنــهــاده تـورا سـاقی و خمّار

 

بگیر از او می و خود در ســـبو کن                                          

                  بگردان تو سر و رو سوی او کن

 

به یـــاد شـــاهــد گویــــــای اســـرار                                          

                  مگو جز حــق دمــی حتّی سر دار

 

مگـــو از او ســخـــن تا اذنــت آیـــد                                          

                  به گـــوش جــان تــو پـندی سراید

 

چو بشنیدی سخن بی گوش و مدهوش                                          

                در آ در وادی رنــدان پر جـــوش

 

بخور می زآن پس و مـــست رخ او                                          

                   تو دســتاری برقصان، گو هوالهو

 

بخور از آن مـــی بـــی درد جانـــان                                          

                  بـیـافـشان جرعه ای بر نکته دانان

 

بخـــور مـــی تا ز عالم وا رهـــی تو                                          

                  غــل نــیــک و بــدی آنـجا نهی تو

 

چو غـــلتـــیدی درآن آغوش پر مهر                                          

                 بگو با یار از این دنیا، ازاین سحر

 

بگـــو انـــدر برش هرچه که خواهی                                          

                 ببین زآنــجــا دو عــالـم را کماهی

 

دو عـــالم را چــه گویم، تو یکی دان                                          

                  ز تـــو تا تـــو بــبــاشـد راه جانان

 

بلـــی جز تو نــباشــد در دو عـــــالم                                          

                  تویی هم این وجــود و آن عدم هم

 

عـــدم نـــبـــود به جز هجران رویش                                          

                 وجودی ار بخواهی رو به سویش

 

بـجـــــویـــش تــــو به آه و نــالۀ زار                                          

                  درانــدازش به پا دل را چو دستار

 

بغلتان روی خود بر خاک راهـــش                                          

                  از ایـن دیـو زمـانــه جــو پـناهش

 

برو تا گم شوی در خــــود به نـــاگاه                                          

                  که آن دم هــر نـفـس گویی انا الله

 

انا الحق گـــویـــی و خـــود را برانی                                          

                 رها گـــردی و گــویــی لن ترانی

زبان در کش رها گر رهـــــروی تو                                          

                  اگــر خــواهــی بــدیــدن بی تلالو

 

نشـــایـد بـــیش از این گفتن از آن یار                                          

                در این وادی کــه بـاشــد بند زنّار