دلم در بند ابرویت گرفتار
دلـــم در بــنــد ابـرویـت گرفتار
ســرم در تاب زلـفت بر سر دار
هــمــه عــالم به قعر آن زنخدان
نــگــاهــت حربه هـای قوم تاتار
چنان زآن چـشـم مـستم در تحیّر
کـه نــتــوانــم در آوردن به پندار
ســـیـــاهــی و نــبود نور توحید
نـــشــانــی از شــبان موی تو یار
مــن و جــمــعـیّت زلف پریشان
به هر دم گــشته ام جویای اسرار
در ایـــن آشــفــتــگی بی نهایت
غـــم هــجــران و این دنیای غدّار
بده زآن خال خــود بر ما نشانی
ازآن مــاه رخــت تــو پـرده بردار
بـه گــرد نرگـست صد یار عیّار
غــلام درگهت هـر مست و هشیار
مـــرا بــنــگر دلا تا تو بـبـیــنی
که گشتم در غم عشـقت نگون سار
نـگـاهی جـز بـه روی تو ندارم
نــگاهم را ز غـیر از خود نگه دار
بگویم نکته ای، می در سبو کن
که با من گفته ای آن را به صد بار
بـــیـــا و تو سـتـان جان رها را
نــبــاشـد مستی اش جز روی دلدار