راه عشق او دلا بس پر بلاست
راه عــشــق او دلا بــس پــر بـلاست
انـدرین ره بـی بلا ماندن خـطاست
ذات او فــــارغ بــــود از هــر خـطا
هر خطا کان از تو آید آن توراست
مــسّ قــلــب ما چــو زر گـردد دمی
روی او بر جان ما آن کـیـمـیـاست
تــو نــبــاشی چــیــزکی بـی ذات او
راه وصـلش چون فـنا اندر فـناست
چــون بــقــا خواهی فـنا شو کاز فـنا
کمترین چـیزی که می یابی بقاست
هــان مگــو از قربت روی مــهــش
کــاین نه کـار ما و نه کار شماست
در چــنــیــن دریـای بی بود و نمود
ذرّه ای بــود آمــدن یــارا کراست؟
تــن زبــون باشد دراین سرّ شگرف
ماجرایی بس عـظیم این ماجراست
صــورتــی باشد چو هر وجه رخش
من نــدانــم تا که آن معـنی کجاست
زهد و علم اینجا همه کفر و شک است
کــار وصــل او نه کـار پـارساست
در دل عـــــشّــــاق روی مـــــاه او
کــبریایی فارغ از کــبـر و ریاست
این هـــمــه گــفــتــن ز وجه لایزال
نی که از کسب رها، عین عطاست