دلا آنی نظر کن بر جهانت
دلا آنــی نــظــر کــن بــر جــهانت
بـــبـــیـــــن چـرخیـــدن آشــفـتگانت
نــظـر کــن تــو دمـی بر عالم جان
بــبــیــن رقــصـیـدن این شاخساران
بــبــیــن هــردم تو سـرمـستی عالم
که گشته مست او هر بیش و هر کم
به هر یک ذره یک عالم هویداست
که آن یک آیه از مولای جــانـهاست
در ایــن خــمــخــانـه زیـبای جانان
به رقــص بی نــظـیر گوی وچوگان
دل هـــر کـــس کـــه دارد آتــش او
بــســـوزد جــانــش انــدر آن تف او
هـــم او بــرده ز دنــیــا هم ز عـقبا
گــرفــتــه مــی ز دســت حق تعالی
گــرفــتـه کامی از آن لعل خوش بو
نــهــاده روی بر آن زلــف و آن رو
زده یــک جرعه با یــار نـکو گوی
نــمــی دارد نــظر بـر غیر آن روی
تــمــام جــان و تـــن را او گــرفـته
ز غــیـــر حــــق هـــمـه عـالم نهفته
دلا بــی خود تــو گردی گر به آنی
ازایـــن عـــــالم فــزونــتر تو بدانی
نه در این ضــیق عالم ماندنت بس
نه درخور باشدت هر خار و هر خس
تو از بــهـر تــعــالــی در زمـیـنی
از آن مــحــبــوب رب العــالمـیـنی
اگر عاشــق شــدی و رهــروی تو
بــه راه بـــــی نـــشــان و بی تلالو
بــزن جــامــی و بـرکن تن ز دنیا
رهـــا کــن جان خود از دار عـقبا
در آن دم که رهی از هر دو عالم
بــبینی تو عیان هر بیش و هر کم
همان سان که یکی شد کنه ذرّات
تو هم یابی خودت را عین آن ذات
از آن پس حق تویی، حقت هویدا
بــــه ذرّه ذرّه عـــالم به هـــر جـا
به دیــروز و به امروز و به فردا
زمان از پیش تو برخیــزد آنــجـا
بــدون بــودن و بــی درگذشــتـن
وجــود تـو شود نه جــان و نه تن
تـمــــام عــــالـم و انـوار نـاسوت
رود تا گم شود در قــعــر لاهوت
تو هم در این میانه نیست گــردی
چه میگویم که تو، چون نیست گردی
نباشد یک ذره در پـیـش آن روی
کجا گنجد خسی در پیش مه روی
ندارد طــاقــت خورشـیــــد شبـنم
اگـــرچه نور او بــاشد به یک دم
در آن حضرت وجودی می نباشد
به جز آن ذات نوری می نـباشــد
در آن دم جــز فــنـــا راهـی نیابی
نــداری جــز به راه او نــشــانـی
چو دیدی روی او تو مست او شو
بزن جامی و بر سر در سـبــو شو
رها گردان تـنت را از کم و بیش
مبین دیگر خودت را زار و دلریش