خاک نشین ره میخانه ام
خـــاک نــشــیــن ره مــیخانه ام
بــنــدۀ آن تــار و دف و بـــاده ام
مـن که درین راه نه خود ساختم
در طــلــب یــار پــری چـهره ام
ایـن هــمــه عــالم به دمی باختن
هــم ز تــو دارم که زمان زاده ام
هـــم دل و دلــدار تــویی دلــبرا
هــم خـم و هم ساغر و هم باده ام
ســاقی بی سـاغر و جامـم تویی
ای شــه بی مُلک و مَلَک زاده ام
ملک و ملک را چه بود جای تو
ایــن هــمه عالم به رهت جاده ام
تــا که به ســر مــنزل عالم رسم
تــا کــه تـو باشی می و پیمانه ام
ای صنم خوش رخ شیرین سخن
وای که تویی زلف من و شانه ام
جان و تنم در طلب روی توست
مـسـت می ات سجده و سجاده ام
تــا نــفــسی هــم تو قــبــولم کنی
جــان رها را بــه رهـــت داده ام
در ره عشــق تــو چـنان سوختم
کـــاز غــم تــو مـستم و دیوانه ام