خدا را بنگر و خود را مپندار

خـدا را بنـگـر و خــود را مپـنـدار                              

                              اگــر خـواهـی تو وصل یار عیّار

  

ز خود بیگانه شو در این شبـستان                              

                              بــبــیــن آیــات او در چـرخ دوّار

  

وجـود تـو بـود وجـهـی ز جـانــان                            

                              تو حــقّ حــرمت حــق را نگهدار

  

مبین خود را چو دیدی حقّ مطـلق                            

                              کجــا ســرباز خُردی پیش سردار

  

خدا را این جهان وصل و غـربـت                               

                              بــه خــواهان همین دریوزه بگذار

  

تو مرغ حـقّـّی و کـویش ســرایـت                            

                              ازایــن بــرّ تــهــی تـو شرمها دار

  

رها شو زاین قـفـس یکدم که بینی                            

                              هــمــه آثــار صــنـع و لطف دادار

  

دراین خــمـخـانه زیــبــای جـانـان                              

                              بــبــاید شد دمی مدهـوش و خـمّار

  

از آن مــی هـم بـبـایـد نوش کردن                            

                              از آن جــام فــنــا در مــحــضــر یار

  

بگیر آن می ازاو و در ســبــو کن                             

                                  نــیــابی بــه ازاو ســاقــی و دلدار

  

بنوش آن می که تا مستش شوی تو                      

                              چو گشتی مست او شو بر سر دار

  

بدان کــه یکــدم این عــالم نــمـانـد                         

                              بـــدون بــودن حُــســن جــهانــدار

  

چــو شــور او هــمـه عالم گـرفـتـه                          

                              نــبــاشــد با وجــودش غــم پـدیدار

  

ز لـطـف او بـود مــردن بـرایــش                            

                              بـمـیـر و خوش بمیر ای زندۀ خار

  

خـدایـا این رها را مست خود کن                            

                              فــنایــش کــن ازایـن دنـیــای غدّار